hetman-zamosc

Spadek Hetmana Zamość do klasy okręgowej, który właśnie staje się faktem, to jeden z największych obciachów w blisko 100-letniej historii piłkarstwa w tym mieście. W „okręgówce” zamojski zespół grał dwa razy – w sezonach 1981/1982 i 2011/2012. W tym pierwszym przypadku mistrzostwo dało Hetmanowi awans do III ligi. Następny udział w rozgrywkach tak niskiego szczebla był wynikiem wycofania drużyny z II ligi i odbudowy jej na bazie AMSPN Hetman, który zaczynał rywalizację od klasy A.

Hetman Zamość zremisował trzeci z rzędu mecz, które spokojnie mógł wygrać. W sobotę nie poradził sobie na własnym stadionie z POM Iskra Piotrowice, choć grał całkiem nieźle, ale zbyt bojaźliwie przed bramką rywala. Spotkanie zakończyło się remisem 1:1 (1:1).

Hetman Zamość mógł spokojnie ograć Orlęta Łuków, a przegrał z nimi na własnym stadionie 2:4 (2:3). Przegrał, bo nie podjął walki, a przede wszystkim ułatwiał rywalom strzelać gole.

Pod koniec lat 80. grających w Hetmanie Zamość piłkarzy spoza ówczesnego woj. zamojskiego lub niezwiązanych z Zamościem można było policzyć na palcach jednej ręki. Jednym z nielicznych „najemników” zamojskiego trzecioligowca był Marek Brzozowski, wychowanek Motoru Lublin, sprowadzony z Avii Świdnik w 1986 r.

Sebastian Łukiewicz miał 17 lat, gdy w efektownym stylu wywalczył sobie na lata miejsce w bramce Hetmana Zamość. Świetnie interweniował w pucharowym meczu z Cracovią. Obronił wtedy dwa rzuty karne.

Wśród prawie trzech tysięcy piłkarzy, którzy w sezonie 1987/1988 zostali zgłoszeni do rozgrywek III ligi przez 114 zespoły, znalazło się trzech piętnastolatków. Jednym z nich był Mariusz Pliżga z Hetmana Zamość. „Mały” jeszcze nie zakończył kariery. Wspólnie ze swoim synem Kamilem Pliżgą występuje w klasie B, w Perle Deszkowice.

W sezonie 1987/1988 Łada Biłgoraj nie „punktowała” i nie grała tak dobrze, jak w poprzednich rozgrywkach, w których uplasowała się na drugim miejscu, za Gwardią Chełm. Także nie wygrywała tak często i nie była tak skuteczna (zdobyła aż 21 bramek mniej). A jednak zdołała wywalczyć pierwszy w historii awans do centralnej III ligi. Sukces osiągnęła pod wodzą trenera Wiesława Wieczerzaka, którzy sześć lat wcześniej wprowadził do III ligi Hetmana Zamość.

Zimowy rozbrat z piłką powoli dobiega końca. Tomasovia Tomaszów Lubelski oraz większość czwartoligowych zespołów z Zamojszczyzny wznowiła już treningi. W najbliższy weekend rozegrają pierwsze w tym roku mecze kontrolne.

45-lecie Zamojskiego Okręgowego Związku Piłki Nożnej (1976-2021).

Wiosną 1982 r. Hetman Zamość konkurował w lidze z zespołami z Bodaczowa, Majdanu Starego i Długiego Kątu, a kilka miesięcy później miał pięciu rywali z Warszawy. Drużyna trenera Wiesława Wieczerzaka była rewelacją trzecioligowych rozgrywek w grupie VII. Zajęła w nich szóste miejsce, choć w rundzie jesiennej nawet przewodziła stawce drużyn w ligowej tabeli.

Zanim Wiesław Wieczerzak został szkoleniowcem Hetmana Zamość, prowadził w III lidze Stal Nowa Dęba. Spędził też półtora sezonu na Zamojszczyźnie, w Ruchu Izbica i Unipolu Długi Kąt. W swojej karierze trenerskiej awans do wyższej klasy rozgrywkowej świętował siedem razy.

Młody i niedoświadczony zespół Hetmana Zamość wymaga wzmocnień, ale klubowi działacze nie zamierzają powtarzać błędów swoich poprzedników.

Zdegradowany z III ligi Hetman Zamość wiosną będzie się musiał ratować przed kolejnym spadkiem. Miejsce w tabeli i dorobek punktowy nie napawają optymizmem. Końcówka rundy jesiennej w wykonaniu zamojskich piłkarzy dała jednak promyk nadziei. Młody zespół poczynił wyraźne postępy, jednak wciąż wymaga znaczących wzmocnień, jeśli nie chce wylądować w klasie okręgowej.

W zeszły czwartek Hetman Zamość przegrał w Kraśniku ze Stalą 1:4 (0:2), a w niedzielę nie grał. Wyjazdowy mecz zamojskiego zespołu z Kłosem Gmina Chełm został przełożony na 27 listopada (godz. 12). Powód? Test wykazał u jednego z piłkarzy Hetmana obecność COVID-19. A że ów zawodnik miał kontakt z innymi, sanepid zadecydował o kwarantannie niezaszczepionych.

Grom Różaniec po raz drugi w tym sezonie wygrał z Hetmanem Zamość, strzelając dwa gole, a nie tracąc ani jednego.