felieton

W piłce ręcznej mamy zapaść. Choć w powodzenie i tak wierzyli tylko nieliczni, Mistrzostwa Europy pokazały nam miejsce w szeregu. Odległym, z którego ledwie widać puchary i medale. Nie mówiąc już o wyciągnięciu po nie ręki.

Wkrótce zacznie się wielkie testowanie. Nie tak wielkie, jak latem, gdy wielu piłkarzy jest do wzięcia bez konieczności płacenia odstępnego (w związkowej nomenklaturze – ekwiwalentu za wyszkolenie).

Jako naród dzielimy się bardzo łatwo. Znacznie częściej niż opłatkiem. Nic zatem dziwnego, że po kolejnym plebiscycie Przeglądu Sportowego wiele głów ponownie rozgrzało się do czerwoności.

Starsi i mądrzejsi radzą, by środowisko sportowe nie pchało się do polityki. Mówią, że gdy sport miesza się z polityką, to sport przestaje być sportem. Że gdy sport wtrąca się do polityki, to sport się kończy. Nic to, że oddziaływania polityki na sport nie sposób poskromić.

Kevin znowu nie był sam w domu, ale z rzeszą przed telewizorami. Kmicic jednym pstryknięciem na pilocie zmieniał się w Tuhaj-beja, znachor po raz kolejny wycisnął z oczu łzy i nawet politycy mówili ludzkim głosem.

Nie jestem zwolennikiem reform w systemie rozgrywek ligowych, przeprowadzanych z ideą podniesienia poziomu piłkarskiego, ponieważ nie wierzę w to, że herbata robi się słodsza od samego mieszania.

No to dystrybucja drużyn do poszczególnych grup Mistrzostw Europy za nami. Teraz będą wypowiadać się eksperci. Część z nich przywali, że już po nas; inni nadzieję będą pokładać w Robercie Lewandowskim, a ci najodważniejsi wspomną o awansie do fazy pucharowej – i to z drugiego miejsca. Licho wie, jak będzie.

Uff! Wiele wskazuje, że dojdzie jednak do rozbiórki stadionu przy KJ 8. Bo jeszcze kilka meczów bez wygranej, a zasłużone trybuny same zawaliłyby się ze wstydu.

Rafał Fedaczyński. 39 lat. Chodziarz. Dla PZLA emeryt i czarna owca. Dla kibiców sportowiec walczący o swoje.