Kozacy kojarzą się zamościanom głównie z oblężeniem twierdzy w czasie powstania Chmielnickiego w 1648 roku. Jednak ich losy splatają się z naszym miastem także w późniejszym okresie.
Po rozbiorach Zamość znalazł się najpierw w rękach Austriaków, a po Kongresie Wiedeńskim (1815) pod panowaniem rosyjskim. Rosja carska często wykorzystywała siłę niezwyciężonych Kozaków znad Donu. Była to najliczniejsza grupa Kozaków w Imperium Rosyjskim, która otrzymała do zasiedlenia rozległe tereny położone nad Donem.
Gdy w XIX wieku wzrosła potęga caratu, Kozacy dońscy zostali przekształceni w regularną armię. Wykorzystywano ich często do służby granicznej i podbojów nowych terenów. Kozacy byli uważani za najbardziej oddaną i najwierniejszą caratowi formację wojskową. Często korzystano z ich pomocy do tłumienia manifestacji oraz ruchów rewolucyjnych i narodowowyzwoleńczych na terenie Imperium Rosyjskiego, w tym m.in. polskich powstań.
Dońscy Kozacy przybyli do Zamościa w 1878 r., do garnizonu zamojskiego funkcjonującego już po likwidacji twierdzy w 1867 roku. Była to 1. Dońska Kozacka Dywizja, której dowódcy, poczynając od chwili przybycia dywizji, aż do 1914 r. (wymarsz wojsk), pełnili jednocześnie funkcję komendantów całego garnizonu. Dywizja kozacka, podobnie jak i inne jednostki garnizonu zamojskiego, podlegała pod 14. Korpus Armijny z dowództwem w Lublinie, a od 1894 roku 19. Korpus Armijny z dowództwem w Brześciu Litewskim.
Dywizja kozacka stacjonowała w Zamościu prawie 40 lat, najdłużej ze wszystkich jednostek carskich po powstaniu styczniowym. Inne jednostki przeważnie od kilku do kilkunastu lat, np. 68. Lejb Pieszy Borodyński Pułk (w latach 1889-1905 i 1908-1910), 72.Tulski Pieszy Pułk (1880-1888) 66. Pieszy Butyrski Pułk (1911-1914).
Napisz komentarz
Komentarze